18 marca 2019

John Lennon powiedział kiedyś: „Zawsze byłem buntownikiem…, ale z drugiej strony chciałem być kochany i akceptowany przez wszystkich i nie być tylko tym pyskatym wariatem, poetą, muzykiem. Ale nie potrafię być kimś kim nie jestem”. Odwołując się do mądrości mojego idola z dzieciństwa mogę śmiało powiedzieć, że ja jeszcze bardziej nie potrafię być kimś kim nie jestem. Za to jestem na dobrej drodze do zostania umysłowym menelem. Czym się różni umysłowy menel od tego nie umysłowego? Tym, że ten pierwszy zagłębia się w baśniowy świat swojego umysłu próbując go przeniknąć i jednocześnie zrozumieć prozę rzeczywistości, tylko nie potrzebuje do tego upolować pod sklepem żadnego kierownika by ten dołożył mu złotówkę do wina bo zagłębia się bez wina.

Kiedy rozmawiam z różnymi kobietami mam wrażenie, że niestety w życiu każdej z nich bywa tak, że jako kobiecie trafiają jej się co jakiś czas faceci, którzy są gnojami. Przekonałem się o tym na własnej skórze w odniesieniu do mojej skromnej osoby. Wyszło na to, że jeśli chodzi o mnie to w życiu tam, gdzie trzeba być stałym jestem maksymalnie niestały. Dlatego zupełnie nie wiem, czy na pytanie kobiety o to czy można mi zaufać mam opowiadać zgodnie z prawdą, że można, czy zgodnie z prawdą, że nie można. Jeśli chodzi o mnie w obydwu przypadkach to prawda. Otóż pomimo tego, że można mi jak najbardziej ufać nie zmienia faktu fakt, że ja sam nie zaufałbym sobie nawet na pięć minut stąd subiektywna moja odpowiedź, że nie można. Więc istnieje mały nielogiczny niuans polegający na tym, że ja sobie nie ufam i jednocześnie udzielam sobie za to rozgrzeszenia, a jeśli Wy dziewczyny chcecie zaufać mnie to zróbcie, jak tam Wam wygodniej z dygresją, że doświadczenie pokazuje, że można.

Oświeciło mnie onegdaj, że zwrotki o tym jaki jestem kiepski w związkach być może wynikają z tego, że ja nie lubię wszystkich faz związku. Lubię tylko niektóre. Bo czy jak posiadasz kota albo psa to musisz lubić go za to jakie puszcza gazy, za to co trzeba po nim zbierać z ulicy i za to jak pięknie zeżarł Ci Twój ulubiony fotel. Nie, kochasz pieska za fajne futerko, za przywiązanie i jeszcze kilka innych rzeczy…

Leszek Miler powiedział, że „prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak zaczyna, ale jak kończy”. Z tej perspektywy jestem finiszowym i umysłowym prawiczkiem lub wg informacji jakie można zasięgnąć na mój temat od kobiet – niezmiennie dupkiem. Bardzo lubię początek relacji. Lubię romantyzm, trzymanie się za ręce, patrzenie w oczy, pożądanie, orgazmy i planowanie tęczowej przyszłości – tę dziką fazę kiedy we łbie masz więcej narkotyków niż Keith Richards podczas przeciętnej trasy koncertowej The Rolling Stones. Ale potem nie za bardzo wiem co powinno się robić w trakcie i dalej. Potem zaczyna mnie przerażać codzienność z kobietą… przeraża mnie co zrobić z czymś co w mojej głowie funkcjonuje na zasadzie przymusu, że cos trzeba ale nie wiadomo kompletnie co. Przeraża mnie w związku, niczym na polskim filmie, widmo braku akcji i dalszej stymulacji takiej jak w fazie początkowej. Boję się najzwyczajniej w świecie codzienności na flaku. Doprowadza mnie to do wniosku, że jestem idealnym osobnikiem do zaczynania relacji. Jestem przekonany, że cały czas bym chciał coś zaczynać, ale nigdy nie kończyć. Ja nawet jakbym chciał skończyć to tak jakbym miał zaczynać. Niestety chyba najbardziej nudzi mnie codzienna rutyna. To przeżycie z pogranicza reinkarnacji. Kiedy miałbym siedzieć w powtarzalnym schemacie codziennego siedzenia mam przed oczami widmo śmierci. Wtedy jestem najbliżej tego jak bardzo chciałbym się z tego wyrwać, uwolnić, zrobić coś. Tylko też najbardziej na świecie nie wiem co wtedy, kiedy akcja nie zależy tylko ode mnie. A największym paradoksem tej sytuacji jest to, że w momencie kiedy dochodzi do uwolnienia, bo przecież podobno która kobieta to wytrzyma, kiedy wszystkie łańcuchy związku pękają, jestem w rozpaczy. Wtedy doprowadzam się do sytuacji kiedy znowu chciałbym coś rozpocząć, a najgorsze jest to że osoba z którą właśnie skończyłem, nie chce mnie nawet znać, więc nie ma jak z nią czegokolwiek rozpoczynać.

Od lat stoję na stanowisku że zupełnie nie rozumiem kobiet ale odkryciem kilku ostatnich miesięcy jest to że siebie nie rozumiem jeszcze bardziej. Kiedyś w młodości borykałem się z opinią mojego ojca na mój temat który zwykł mawiać o mnie, że jestem „niezłym pokrętem”. Przez kilkadziesiąt lat zupełnie nie jarzyłem o co mu chodzi. Otrzeźwienie przychodzi z wiekiem. Jestem dzisiaj w fazie degresji intelektualnej, która wreszcie tę niewyszukaną frazę jest w stanie zasymilować w mózgu i odnieś wprost do siebie. Przyznaję całkowitą rację mojemu ojcu – najwyraźniej jestem niezłym pokrętem.

Do tego zaczynam sobie uświadamiać, iż moim największym problemem w relacji z kimś jest to kto będzie grał rolę pierwszoplanową. Niestety związek w moim wykonaniu to jest to teatr jednego widza, a ponieważ miejsce na rolę pierwszoplanową jest tylko jedno, to ta druga osoba ma być widzem. W najgorszym układzie jaki może Ci się przytrafić, spotykasz w swoim życiu kobietę, która ma tak samo jak Ty. Jeżeli tak się stanie, że Ty masz być widzem, a ona chce grać rolę pierwszoplanową, kiedy to Ty chcesz grać rolę pierwszoplanową, a ona ma być widzem macie przejebane. W aktorstwie też jest tak, że każdy trochę udaje – tzn. jestem w stanie powiedzieć mojej ukochanej, że nie chcę grać roli pierwszoplanowej, tymczasem liczę na to, że ona wycofała się z tej roli nie udając, że nie chce grać roli pierwszoplanowej i w związku z tym ja wskoczę na miejsce które jest oficjalnie wolne i które można obsadzić bez żadnych emocjonalnych strat sobą. A być może jest tak, że warto rozejrzeć się za innym scenariuszem. I to takim gdzie rola pierwszoplanowa to rola dwojga bohaterów. Siedziałem i zastanawiałem się jak mógłby wyglądać taki scenariusz. Na myśl przychodzi mi opowieść o Bonnie i Clyde lub Mickey i Mallory Nox z „Urodzonych morderców” lub nawet Pixi i Dixie. Wszystkie te scenariusze łączy jedno – bohaterowie mają wiele pierwszoplanowych przygód razem. Przygoda to słowo klucz w moim świecie. Związek bez przygody to związek nudny. A kiedy ktoś taki jak ja się zaczyna nudzić i nie ma woli partnerki by coś na tę nudę wspólnie zaradzić to zwykle ktoś trzaśnie drzwiami od namiotu i wyjdzie.

To jest właśnie to czego wymagam od partnerki – stymulacji. Jeżeli facet wymagający stymulacji nie podlega stymulacji, to znaczy, że jest niedostymulowany. Niedostymulowany facet to niebezpieczny facet, ponieważ nie wiadomo co mu przyjdzie do głowy. Obecnie pokus jest tyle, że ich limit wyznacza tylko rozbudowana męska wyobraźnia i karty kredytowe bez dna, które za nie zapłacą. Tak jest też w moim przypadku. Widoczne jest to właśnie wtedy, kiedy nic konkretnego nie przychodzi mi do głowy, a wtedy przychodzą mi do głowy największe głupoty. To wtedy kupuje garściami bilety lotnicze, to wtedy szlajam się po libacjach, to wtedy zastanawiam się czy obiekt seksualny to coś co przynależy bardziej do jednego dnia czy do danej chwili bo w żadnym wypadku nie wyobrażam sobie by mogło to być coś stałego. Jestem przekonany że facet o głupocie lub inteligencji zbliżonej do mojej sprawia, że mózg kobiety może doświadczać paniki oraz zachwytu lub obu tych zjawisk naraz. Niestety obcowanie z takim mężczyzną to wyzwanie dla bardzo inteligentnej dziewczyny. Taka kobieta powinna zrozumieć, że aby zarządzać sytuacją potrzebny jej będzie spryt i strategia, której ten facet nigdy nie prześwietli. Kiedyś gdzieś przeczytałem, że w mój znak zodiaku zaszyte jest prowadzenie mnie na smyczy. Dziś jestem sam w stanie całkowicie się z tym zgodzić, o ile ta smycz jest niewidzialna. W tym wypadku myślę że mądrość kobiety polega na tym bym nigdy tej smyczy nie zobaczył, a jej plan strategii na mnie i na posiadanie mnie jako partnera został zrealizowany niejako po kryjomu przede mną. Zatem pragnę i oferuję stymulację totalną. W zamian ja sam oddaję się do dyspozycji do końca życia lub do pierwszej śmierci jednego z nas…

Uff jak to piszę, a teraz czytam myślę, że niestety od dziecka byłem skomplikowany, a z wiekiem już będzie tylko gorzej. Taki człowiek, taki partner wymaga specjalnej partnerki, tylko nie wiem czy taka istnieje… Cóż… Jestem gotów rozważyć każdą obiecującą opcję!