18 lutego 2019

The Rolling Stones w jednej z piosenek śpiewają: „Nie pytaj, po co jej tyle wolności; ona powie ci, że to jedyny możliwy sposób by być; 
ona po prostu nie umie się zmienić do życia, w którym nic się nie wygrywa; i nic się nie traci, przy takich kosztach”. Bo ja też moją wolność kocham i ją rozumiem, bo ja mojej wolności oddać łatwo nie umiem. Nie potrafię…

Kiedy mogę cieszyć się życiem tak jak lubię, jeść i pić tam gdzie chcę i tyle ile chcę i z kim tylko mam ochotę, a kiedy się przewrócę to za swoje, i gdy dostanę po gębie to po mojej własnej, i kiedy mogę chodzić do łóżka z kim chcę, spać tam gdzie lubię, nie muszę mieć hasła w telefonie, bo nikt nie zada mi pytania kto to jest ten lub ta, co do mnie pisze, nie muszę blokować ani połączeń, ani kontaktów na Facebooku, nie muszę liczyć ani czasu, ani raportować nikomu ilości wypitego alkoholu, kiedy mogę latać dokąd mnie wyobraźnia poniesie, szlajać się po miastach świata z kim tylko się da, czytać i oglądać to na co mam ochotę, załapywać się na życie, kupować sobie co tylko pragnę i kiedy nikt z bliskich ani dalekich nie przekaże mi w związku z tym żadnej emocji będącej nutą oczekiwań lub dźwiękiem poczucia winy, kiedy nie muszę się z niczego tłumaczyć, a najmniej z tego, że dobrze się akurat bawię, to wtedy myślę, że jestem wolny. I jeśli macie tak samo to też jesteście wolni!

Jak to powiedział Ralph Waldo Emerson: „O tym kim jesteś przesądza to o czym przez cały dzień myślisz”. A ja właśnie myślę o tym czy w sytuacji, kiedy dwoje ludzi się rozstało i było im z tym po czasie ostatecznie dobrze, to czy warto do siebie wracać, żeby zatęsknić za tym jak było im wtedy bez siebie. Szczególnie, kiedy faktycznie mieli już tak, że trochę pogodzili się ze stratą siebie i osiągnęli wewnętrzny spokój, w którym umieli funkcjonować osobno realizując swoje zachcianki.

Dlatego dziś wierzę, że kiedy po ciężkim rozstaniu jest szansa na powrót do siebie najpierw należy sobie dać albo czas, lub alternatywnie święty spokój. Ja od paru dni myślę o tym czy takie wracanie do siebie po Armagedonie ma jakikolwiek sens i co z tego wynika dla naszej psychiki. Niestety wtedy zawsze myśli zaprząta mi święty spokój. Myślę, że wewnętrzny spokój to taki stan, kiedy świadomie robię w życiu wszystko na co tylko mam ochotę, a do tego nie ma przed kim się z tego tłumaczyć, ani przed kim mieć jakiegokolwiek poczucia winy, że się choćby pomyślało by zrobić coś co nie spodoba się partnerowi. To chyba jakiś stan fajnie poluzowanych pośladków, bo te wszystkie starania by w związku było fajnie nie mają z luzem bardzo wiele wspólnego.

Dlatego mam przeświadczenie jak dużym ryzykiem obarczony jest powrót po rozstaniu i zdaję sobie sprawę z jak wielką ilością konsekwencji tej decyzji przyjdzie się każdemu zmierzyć. Jestem pewien, że największym problemem są rodzące się w głowie oczekiwania każdej ze stron. Najgorsze co może się wydarzyć to stan, kiedy te oczekiwania przejmują kontrolę nad odbudowywaną relacją. Osobiście nie uważam, że powroty są niemożliwe. Jestem jednak dziś prawie pewien, że jest to transakcja bardzo wysokiego ryzyka. To ryzyko i wyzwanie tak wielkie, że raczej nie podjąłby się ubezpieczać jego sukcesu nawet dawny Commercial Union, którego na dno nie dała rady pociągnąć kupa stalowego złomu o nazwie Titanic.

Myślę, że wszystko zależy od dojrzałości partnerów i tego w jaki sposób chcą i potrafią funkcjonować razem oraz tego na ile potrafią odpuścić sobie sferę swojej własnej wolności i niezależności. Ja sam mam z tym niemały problem. Największy kłopot wynika z tego, iż nie będąc w związku przez pół roku zrozumiałem jak bardzo lubię być sam ze sobą. Zrozumiałem, ile energii daje mi nietracenie jej na udowadnianie czyja jest racja i która wizja świata jest tą, która powinna przejąć porządek dnia. Dochodzę przez to sam do bardzo zaskakujących wniosków. Pomimo tego, że kiedy byłem w pojedynkę dążyłem z całych sił by odbudować dawną relację, dziś w momencie, gdy ta relacja jest praktycznie na wyciągnięcie ręki, zaczyna mnie męczyć jakiekolwiek zagrożenie wpływające na moją wywalczoną wolność. Mam wrażenie, że mój obecny stan to coś pomiędzy bardzo mi zależy, a zależy mi – tylko nie wiem co to oznacza z perspektywy analizy konsekwencji utraty moich nowych granic działania w pojedynkę. Na końcu wierzę, że odpowiedź, ile mi zależy zdaje się wynikać z tego jak wiele z tej wolności przyjdzie mi dla kogoś stracić.

Tylko do czego właściwie jest mi potrzebna ta wolność? Długo myślałem co to jest i czy to coś jest lepsze niż bliskość i fajność z kimś fajnym? Wymyśliłem, że dla mnie to unikalny stan, kiedy, gdy klikam kupując kolejne bilety lotnicze, nie zastanawiam się czy trzeba uwzględnić dodatkowo siedemnaście warunków na które nie mam wpływu, a które w ramach empatii w dobrym tonie jest uzależnić od kogoś innego. Dla mnie to też radość działania niezależna od tego co ktoś na ten temat będzie myślał. Wolność to brak pośpiechu, bo nie muszę się spieszyć do nikogo. To stan umysłu, kiedy wiem, że to, że mam chęć się z kimkolwiek spotkać nie wpłynie negatywnie na mój stan emocjonalny. Wolność to wewnętrzny spokój. To sytuacja, w której nikt nie przekazuje mi żadnej negatywnej energii wynikającej z oczekiwań w stosunku do mnie. To całkowita wolność od tych oczekiwań i wolność od czyichś w stosunku do mnie zamiarów. Więc wolność to głównie zwycięstwo nad poczuciem winy za niespełnienie cudzych względem mnie oczekiwań. A to zwycięstwo to nic innego jak doskonały jak dla mnie stan umysłu. To miejsce, w głowie w którym panuje porządek i jest on uniezależniony od tego jak wielki bałagan panuje w głowie kogokolwiek innego.

Wolność to też stan bez przymusu kompromisów. Nie tylko nie mam wtedy z kim ich osiągać. To sytuacja, kiedy nie muszę nikogo oszukiwać, bo przecież siebie nie oszukam. I nie chodzi o zdradzanie czy kłamanie. Nie oszukam, że coś co mi pasuje co mi nie pasuje, bo muszę kogoś okłamywać, gdy wiem jak bardzo zależy tej drugiej osobie na tym by mi pasowało to samo co jej. To też stan, kiedy cieszę się moimi wyborami tak zwyczajnie sam dla siebie.

Związek to chyba jakaś cała masa oczekiwań służących najbardziej temu by drugiej osobie najpierw zrobić przyjemność, a następnie zatruć w odwecie sobą życie zaraz po tym jak usłyszysz, że masz coś dla niej zrobić. Kiedy o tym myślę jest tyle rozczarowań i warunków, że bycie z kimś w związku traci pomału dla mnie wielką atrakcyjność.

Znajdujecie porządne argumenty na tak lub nie? Jakie są Wasze doświadczenia? Ja pomału zaczynam być totalnie zgubiony…